گاهی وقت ها احساس بی ارزشی در رابطه فقط از یک جای خالی کوچک شروع می شود، مثل قطعه گمشده ای که فکر می کنیم طرف مقابل باید آن را پر کند. من یاد گرفته ام این احساس بیشتر شبیه پیامی از درون است که می گوید چیزی باید در نگاهت به خودت تغییر کند.
یک بار در رابطه قبلی ام، مدام فکر می کردم اگر فلان انتظارش را برآورده نکنم دوستم نخواهد داشت، بعد فهمیدم این صدای خودم بود که می گفت تو چه انتظاری از خودت داری؟ هر رابطه ای آینه ای است که بخش هایی از وجودمان را نشان می دهد که شاید دوست نداریم ببینیم، اما دقیقا همان جاهاست که باید رشد کنیم.
خیلی خیلی ممنون از این مقاله عمیق و کاربردی. چند وقت پیش درگیر رابطه ای بودم که مدام حس میکردم به اندازه کافی خوب نیستم. همون کمال گرایی که اشاره کردید، یه جورایی زندگی ام رو فلج کرده بود. هر کار میکردم فکر میکردم باید بی نقص باشه وگرنه طرف مقابل منو دوست نداره. یادمه یه روز واسه قرار مهمی کلی استرس داشتم که مبادا درست حرف نزنم یا ظاهرم بی نقص نباشه. اون روز به جای لذت بردن از لحظه، فقط اضطراب داشتم. بعدها فهمیدم این طرز فکر چقدر میتونه مخرب باشه و داره رابطه رو از بین میبره.
یه چیز دیگه که خیلی برام جالب بود، بحث مرزهای شخصیه. سالها فکر میکردم اگر به خواسته های طرف مقابلم نه بگم، یعنی دوستش ندارم. ولی حالا میدونم حفظ حریم شخصی نه تنها بد نیست، بلکه برای داشتن رابطه سالم کاملا ضروریه.
کاش بیشتر در مورد این موضوعات بنویسید. دوست دارم بدونم بقیه چه راهکارهایی برای مقابله با این حس ها پیدا کردن. شاید بتونیم از تجربیات هم یاد بگیریم.
یه روز تو یه رابطه بودم که حس میکردم یه مداد پاک کن بیش نیستم، هرچی میکشیدم پاک میشدم… بعد فهمیدم مشکل از من نبود، از دست کسی بود که مدادش بی رویه پخش میشد.
تا وقتی خودتو دوست نداشته باشی، بقیه هم همون حس تو رو تکرار میکنن.
یاد گرفتم قبل از هر رابطه ای اول رابطه ام با خودم رو درست کنم.
خیلی وقت ها فکر می کنم اون حس پوچی تو رابطه از همین جا شروع می شه که آدم یادش میره خودش هم حق داره. من قبلا انقدر تو رابطه آب می شدم که آخرش اصلا نمی دونستم کی هستم. یه وقتایی می نشستم به این فکر می کنم که چرا انقدر تحقیر شدن برام عادی شده و چرا همیشه خودم را مقصر می دونم.
یادمه یه رابطه داشتم که هر دعوامون تقصیر من بود، حتی اگه طرف مقابل اشتباه می کرد بازم من بودم که معذرت خواهی می کردم! این رفتار کم کم باعث شده بود احساس کنم یه آدم بی ارزشم.
اشتباهات رایجی که نباید تکرارشون کرد:
– فکر کردن به اینکه فقط با عشق ورزیدن و بخشیدن بی قید و شرط می تونی طرف مقابل رو نگه داری. اینطوری فقط ارزش خودت رو نابود می کنی. – نادیده گرفتن قرمزهای بزرگی مثل تحقیر، بی احترامی و کنترل گری به خاطر ترس از تنها موندن. این ترس به مرور آدم رو خالی می کنه. – مقایسه کردن خودت و رابطه ات با اون چیزایی که تو فضای مجازی می بینی. اون تصاویر همشون واقعی نیستن، ولی باور کردنشون آدم رو اذیت می کنه. – فراموش کردن اینکه تو هم یه انسان جدا با نیازها و احساساتی حتی اگه طرف مقابل بهشون توجهی نکنه.
یاد گرفتم که این اشتباهات رو تکرار نکنم. رابطه سالم اونیه که تو اون هردو طرف احساس ارزشمندی کنند.
گاهی وقت ها احساس بی ارزشی در رابطه فقط از یک جای خالی کوچک شروع می شود، مثل قطعه گمشده ای که فکر می کنیم طرف مقابل باید آن را پر کند. من یاد گرفته ام این احساس بیشتر شبیه پیامی از درون است که می گوید چیزی باید در نگاهت به خودت تغییر کند.
یک بار در رابطه قبلی ام، مدام فکر می کردم اگر فلان انتظارش را برآورده نکنم دوستم نخواهد داشت، بعد فهمیدم این صدای خودم بود که می گفت تو چه انتظاری از خودت داری؟ هر رابطه ای آینه ای است که بخش هایی از وجودمان را نشان می دهد که شاید دوست نداریم ببینیم، اما دقیقا همان جاهاست که باید رشد کنیم.
خیلی خیلی ممنون از این مقاله عمیق و کاربردی. چند وقت پیش درگیر رابطه ای بودم که مدام حس میکردم به اندازه کافی خوب نیستم. همون کمال گرایی که اشاره کردید، یه جورایی زندگی ام رو فلج کرده بود. هر کار میکردم فکر میکردم باید بی نقص باشه وگرنه طرف مقابل منو دوست نداره. یادمه یه روز واسه قرار مهمی کلی استرس داشتم که مبادا درست حرف نزنم یا ظاهرم بی نقص نباشه. اون روز به جای لذت بردن از لحظه، فقط اضطراب داشتم. بعدها فهمیدم این طرز فکر چقدر میتونه مخرب باشه و داره رابطه رو از بین میبره.
یه چیز دیگه که خیلی برام جالب بود، بحث مرزهای شخصیه. سالها فکر میکردم اگر به خواسته های طرف مقابلم نه بگم، یعنی دوستش ندارم. ولی حالا میدونم حفظ حریم شخصی نه تنها بد نیست، بلکه برای داشتن رابطه سالم کاملا ضروریه.
کاش بیشتر در مورد این موضوعات بنویسید. دوست دارم بدونم بقیه چه راهکارهایی برای مقابله با این حس ها پیدا کردن. شاید بتونیم از تجربیات هم یاد بگیریم.
یه روز تو یه رابطه بودم که حس میکردم یه مداد پاک کن بیش نیستم، هرچی میکشیدم پاک میشدم… بعد فهمیدم مشکل از من نبود، از دست کسی بود که مدادش بی رویه پخش میشد.
تا وقتی خودتو دوست نداشته باشی، بقیه هم همون حس تو رو تکرار میکنن.
یاد گرفتم قبل از هر رابطه ای اول رابطه ام با خودم رو درست کنم.
خیلی وقت ها فکر می کنم اون حس پوچی تو رابطه از همین جا شروع می شه که آدم یادش میره خودش هم حق داره. من قبلا انقدر تو رابطه آب می شدم که آخرش اصلا نمی دونستم کی هستم. یه وقتایی می نشستم به این فکر می کنم که چرا انقدر تحقیر شدن برام عادی شده و چرا همیشه خودم را مقصر می دونم.
یادمه یه رابطه داشتم که هر دعوامون تقصیر من بود، حتی اگه طرف مقابل اشتباه می کرد بازم من بودم که معذرت خواهی می کردم! این رفتار کم کم باعث شده بود احساس کنم یه آدم بی ارزشم.
اشتباهات رایجی که نباید تکرارشون کرد:
– فکر کردن به اینکه فقط با عشق ورزیدن و بخشیدن بی قید و شرط می تونی طرف مقابل رو نگه داری. اینطوری فقط ارزش خودت رو نابود می کنی.
– نادیده گرفتن قرمزهای بزرگی مثل تحقیر، بی احترامی و کنترل گری به خاطر ترس از تنها موندن. این ترس به مرور آدم رو خالی می کنه.
– مقایسه کردن خودت و رابطه ات با اون چیزایی که تو فضای مجازی می بینی. اون تصاویر همشون واقعی نیستن، ولی باور کردنشون آدم رو اذیت می کنه.
– فراموش کردن اینکه تو هم یه انسان جدا با نیازها و احساساتی حتی اگه طرف مقابل بهشون توجهی نکنه.
یاد گرفتم که این اشتباهات رو تکرار نکنم. رابطه سالم اونیه که تو اون هردو طرف احساس ارزشمندی کنند.